![]() |
Φωτ. 1: Κώστας Τερζάκης
|
-Τη δουλειά μας… τη δουλειά μας!
-Μπορείς να τα βάλεις μ’ αυτά τα θεριά συνάδελφε;
-Και μ’ αυτά και μ’ άλλα, μόνο ψυχή βαθιά! Αγώνας! Αν κιοτέψουμε εμείς οι οικοδόμοι με τ’ όνομα, αν ξεσφίξουν οι γροθιές της παραγωγής και της πάλης όλης της εργατιάς, συνάδελφε, όπου ζούμε, μοχθούμε κι αγωνιζόμαστε, τότε κακά ξεμπερδέματα… Αέρα θέλει ο χορός. Εμπρός!
Κάπως
έτσι άκουσα τη φωνή του ένα απόβραδο στο Βύρωνα, στις τελευταίες βουλευτικές
εκλογές. Δεν τον γνώριζα, με συνεπήρε εκείνη η λαγαρή και καθάρια του φράση.
Εκείνη η φωνή του. Εκείνο το φλογερό πάθος!
Αμέσως σταμάτησε κι ο παραμικρός θόρυβος.
-Ποιος είναι; Ρωτώ.
-Ο δικός μας, λέει, ο μπετατζής… Δεν τον ξέρεις;
Ντράπηκα εκείνη τη μαστοράντζα που χειροκροτούσε με κάτι χερούκλες βαριές, πελώριες, που χτίζουν την Αθήνα μας και τον καινούργιο μας κόσμο, τον κόσμο του πρωτομάστορα της δουλειάς και της πάλης Κώστα Τερζάκη!»[1]
Αμέσως σταμάτησε κι ο παραμικρός θόρυβος.
-Ποιος είναι; Ρωτώ.
-Ο δικός μας, λέει, ο μπετατζής… Δεν τον ξέρεις;
Ντράπηκα εκείνη τη μαστοράντζα που χειροκροτούσε με κάτι χερούκλες βαριές, πελώριες, που χτίζουν την Αθήνα μας και τον καινούργιο μας κόσμο, τον κόσμο του πρωτομάστορα της δουλειάς και της πάλης Κώστα Τερζάκη!»[1]