Όταν η ελληνική κυβέρνηση, αντί να καταδικάσει τα εγκλήματα των σιωνιστών στη Γάζα, «προωθούσε» Έλληνες ανέργους οικοδόμους για δουλειά στο Ισραήλ…

"Πανοικοδομική", Φλεβάρης 1988

Η Ισραηλινή θηριωδία που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες στη Λωρίδα της Γάζας και έχει θύματά της εκατοντάδες μέχρι στιγμής Παλαιστινίους αμάχους (μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά), είναι ένα ακόμα επεισόδιο  της εγκληματικής δράσης του Ισραηλινού στρατού κατοχής  στην πολύπαθη αυτή γωνιά τη γης. Ανατρέχοντας στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών θα δούμε πολλές σελίδες βαρβαρότητας των Ισραηλινών «γραμμένες» πάντα με το αίμα των Παλαιστινίων.

«Μ’ αίμα χτισμένο»…

Η Ελλάδα μετά το ’50. Οι άνθρωποι της δουλειάς, του μεροκάματου, του καθημερινού αγώνα για επιβίωση, πασχίζουν να  επουλώσουν τις πληγές που άφησε πίσω του ο εμφύλιος, κάτω από το άγρυπνο μάτι του χωροφύλακα, τα πιστοποιητικά «κοινωνικών φρονημάτων», τη σκληρή λιτότητα που τους επιβάλουν οι κυβερνήσεις των «νικητών».  Οι οικοδόμοι «σηκώνουν» γιαπιά σε κάθε γειτονιά. Χιλιάδες εργάτες πουλάνε για ένα κομμάτι ψωμί τη δύναμή τους για να γίνει η Αθήνα μεγαλούπολη, την ίδια ώρα που το «κεραμίδι» για τους ίδιους και την οικογένειά τους  φαντάζει κάθε άλλο παρά αυτονόητο.

«ΖΗΤΩ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΚΤΙΣΤΑΔΙΚΟ» - 1976. Από τη δράση του Σωματείου Κτιστών Αθηνών (ΦΩΤΟ)

Οι συνελεύσεις των οικοδομικών σωματείων της Αθήνας πριν αυτά αυτοδιαλυθούν και συγκροτήσουν το Συνδικάτο Οικοδόμων, δεν γίνονταν στα γραφεία τους λόγω του περιορισμένου χώρου, αλλά σε διάφορα κεντρικά θέατρα της Αθήνας. Την δεκαετία του ΄70 το  Σωματείο Κτιστών Αθηνών νοίκιαζε συνήθως τις αίθουσες των θεάτρων Διάνα και Γκλόρια και σπανιότερα του Αλάμπρα, ενώ λίγες φορές συνελεύσεις, πλατειές συσκέψεις ή άλλες εκδηλώσεις φιλοξενούνταν και από άλλες αίθουσες.

"ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ…"

«-Πρέπει να ξέρετε πως η βάσις των συμφερόντων σας είναι η πατρίς. Όταν δεν υπάρχει πατρίς ούτε δουλειά ούτε ψωμί υπάρχει. Ο δικός σας υποψήφιος είναι εχθρός της πατρίδος. Θα σας καταστρέψει εσάς και τα σπίτια σας! Δουλειά δε θάχετε. Θα πεινάσετε. Δε βλέπετε τι έγινε στη Ρωσσία, που δεν έχουν πατρίδα; Πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στους δρόμους κάθε μέρα… Ύστερα, αξιότιμοι συμπολίται, πρέπει να λάβετε υπόψη και τούτο· ότι τα κηρύγματα της πάλης των τάξεων είναι καταστρεπτικά και εθνοφθόρα… Ξέρετε ποιος έκανε αυτή την εφεύρεση; Ένας εβραίος, κάποιος Μαρξ…»

Τη νέα χρονιά..."Πρέπει και συ, αδερφέ, να το σκεφτείς στο σωματείο σου για να γραφτείς"

Αποχαιρετάμε μια κακή χρονιά και υποδεχόμαστε το 2014 χωρίς να έχει φανεί ακόμα στο βάθος του τούνελ της καπιταλιστικής κρίσης (που τσακίζει τους οικοδόμους και άλλους εργαζόμενους) το… φως της «ανάπτυξης» που μας υπόσχονται οι κυβερνώντες. Ξέρουμε καλά, πως ακόμα και αν κάποτε φανεί, δεν πρόκειται να φωτίσει και να ζεστάνει τις ζωές και τα σπίτια των εργατών. Καμιά «ανάπτυξη» και κανένας «σωτήρας» δεν θα νοιαστεί για μας. Ήρθε ο καιρός να το πάρουμε απόφαση,  να γραφτούμε όλοι στο συνδικάτο μας, να οργανωθούμε, να γίνουμε μια γροθιά και να παλέψουμε για το παρόν και το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας. Το παρακάτω ποίημα το έγραψε ο συνάδελφος οικοδόμος Κ. Μαυρογιώργος  και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ομοσπονδίας μας ΠΑΝΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗ τον  Σεπτέμβρη του 1978.

Νίκος Σκαρτσιάρης (1934-1995) – Άξιος γιος της εργατικής τάξης

Στη φωτογραφία:  12 Απρίλη 1967, ο Νίκος Σκαρτσιάρης, πρόεδρος του «Σωματείου Κτιστών Πάτρας» και εκπρόσωπος των «115 Συνδικαλιστικών Οργανώσεων» στο βήμα της απεργιακής συγκέντρωσης των οικοδόμων στο Αγρίνιο (τελευταία απεργία πριν τη δικτατορία – Βλ. ΕΔΩ).

Ο Νίκος Σκαρτσιάρης ήταν εργάτης οικοδόμος, συνδικαλιστής και στέλεχος του ΚΚΕ, γνωστός στο λαό της Πάτρας, αλλά και ευρύτερα, για την προσφορά και τους αγώνες του στο συνδικαλιστικό και προοδευτικό κίνημα. Γεννήθηκε στο Λάλα του Νομού Ηλείας το 1934 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Από νεαρή ηλικία αναδείχτηκε σε πρωτοπόρο εργάτη και αγωνιστή. Έγινε πασίγνωστος στους εργαζόμενους και το λαό του Νομού Αχαΐας, αλλά και ευρύτερα για τους αγώνες του, την ανθρωπιά του και την πάλη για το δίκιο και την αλήθεια. Σε ηλικία 20 μόλις χρόνων έγινε πρόεδρος του Σωματείου Χτιστών και πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής των Οικοδομικών Σωματείων Αχαΐας μέχρι το πραξικόπημα του 1967.

«Χαζοπροβατίνα!...»

(Φωτ.: Σπύρος. Μελετζής)

Τη νύχτα κοιμάται στο χάνι. Τη μέρα ψάχνει για χαμαλοδουλιές. Μια Κυριακή καθόταν στο κεφαλόσκαλο και μπάλωνε το παντελόνι του. Μιά παρέα χτίστες, κουβαλώντας τα σύνεργά τους, ―σφυριά, μυστριά, σκεπάρνια…― ανέβηκαν την ξύλινη σκάλα και μπήκαν στην ίδια κάμαρα. Ο καθένας έπιασε μιά θέση κι απίθωσε το μπογαλάκι του στο πάτωμα, δίπλα στον τοίχο. Σαν ταχτοποιήθηκαν κι έγινε ησυχία, άρχισαν μια συζήτηση, που πότε άναβε και πότε καταλάγιαζε. Ένας νέος, μελαχρινός, καθαυτό τσιγγάνος, κοντραστάριζε περισότερο απ’ τους άλλους μ’ έναν ψηλό, ξερακιανό, κοψαχείλη, που, όπως έδειχνε το φέρσιμό του, ήταν ο αρχιμάστορας. Κάποια στιγμή τινάχτηκε σαν ελατήριο και φώναξε: «Άλλα μας είπες προτού ξεκινήσουμε κι άλλα μας λες τώρα». Ο Θωμάς άφησε καταγής το παντελόνι, το βελόνι την κλωστή και ζύγωσε.