Στη μνήμη του Αλέκου Θεοδωρακόπουλου

Αλέκος Θεοδωρακόπουλος

Ο Αλέκος ο Θεοδωρακόπουλος ήταν πλακάς. Πρωτοσυναντηθήκαμε  σε μια από τις δυτικές εργατοσυνοικίες της Αθήνας. Καταγόταν από ένα χωριό της Αρκαδίας, το Βυζίκι, αλλά από μικρό παιδί βρέθηκε στην πρωτεύουσα κυνηγώντας  το μεροκάματο στις οικοδομές. Όταν τον γνώρισα ήταν ήδη συνδικαλιστής και μέλος του ΚΚΕ. Ο Αλέκος ήταν  για μας τους νεολαίους κάτι σαν καθοδηγητής μαζί και φύλακας-άγγελος στις δράσεις μας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, σε περιόδους έντονες όπως οι προεκλογικές, επιστρέφοντας αργά τη νύχτα από το Συνδικάτο στη συνοικία, μας συνόδευε για περιφρούρηση στις εξορμήσεις της αφισοκόλλησης και αφού μας έβρισκε το ξημέρωμα στο δρόμο, αυτός καβάλαγε το μηχανάκι του και έφευγε κατευθείαν για το μεροκάματο στο γιαπί, μην προλαβαίνοντας να κοιμηθεί μια στάλα και να ξεκουραστεί.  Ο Αλέκος ήταν πάντα μπροστάρης, στις απεργίες,  στις πορείες, σε όλες τις πρωτοβουλίες στο μαζικό κίνημα, και στις κινητοποιήσεις.

Γνωριστήκαμε καλά την εποχή που έγινε το καθοδηγούμενο από την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου δικαστικό πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ. Θυμάμαι μια από τις πρώτες φορές τότε που βγήκαμε για «πανό» στη γειτονιά. Είμασταν συγκεντρωμένοι, ένα τσούρμο άπειροι νεολαίοι, στα γραφεία με όλα τα σύνεργα έτοιμα  και περιμέναμε έναν σύντροφο που ήταν έμπειρος στην αναρρίχηση και στο δέσιμο των σκοινιών. Η ώρα περνούσε και ο σύντροφος, επειδή του είχε συμβεί κάτι σοβαρό, δεν ερχόταν. Πάνω που συζητάγαμε πως θα γίνει η δουλειά (γιατί έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε εκείνη τη νύχτα), καταφτάνει στα γραφεία ο Αλέκος.

«Τι έγινε ρε σύντροφοι, τι πάθατε μωρέ;». Δεν προλάβαμε να του πούμε τι έγινε και βάζει μια φωνή: «Καλά και τι καθόμαστε τώρα εδώ και το συζητάμε; Φύγαμε!». Και τις επόμενες ώρες να ανεβαίνει ο Αλέκος στις κολώνες, να τεντώνει, να δένει τα σκοινιά και παράλληλα να μας εξηγεί βήμα βήμα  πώς γίνεται η κάθε κίνηση και να μας μαθαίνει όλα τα «μυστικά». Πολύ αργά τη νύχτα εμείς γυρίσαμε στο σπίτι για ύπνο, έχοντας μόνο να πάμε για μάθημα το μεσημέρι, ενώ ο σύντροφος ο Αλέκος  έπρεπε να πάει στο μεροκάματο για να ζήσει την γυναίκα και τα δυο μικρά παιδιά του.

Ο Αλέκος (αριστερά με το μουστάκι) πάντα στην πρώτη γραμμή.
(Φωτογραφία: από το αρχείο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων)

Αυτός ήταν ο Αλέκος Θεοδωρακόπουλος,  ο καλός συνάδελφος, ο αφοσιωμένος σύντροφος, ένας δραστήριος αγωνιστής στρατευμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης.  Οι συνάδελφοί του αναγνωρίζοντας την προσφορά του τον είχαν εκλέξει πρώτα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου των πλακάδων και στη συνέχεια, όταν όλα τα οικοδομικά Σωματεία ενώθηκαν στο Συνδικάτο μας, στη Διοίκησή του. Είχε εκλεγεί επίσης στη Διοίκηση και στο Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, την οποία εκπροσώπησε κάποιες φορές και σε συνέδρια στο εξωτερικό.

Ο Αλέκος έφυγε άδικα, μόλις στα τριάντα του χρόνια, χτυπημένος από ανίατη αρρώστια. Ήταν Νοέμβρης του 1987, σε κάποιο στρατόπεδο στην άλλη άκρη της Ελλάδας, όταν έφτασε μέσω τηλεφώνου το κακό νέο. Δεν περνούσε από το χέρι μου να βρεθώ μαζί με τους συναδέλφους και συντρόφους που τον αποχαιρέτησαν στο τελευταίο του ταξίδι. Ας είναι αυτές οι γραμμές ένα κόκκινο γαρίφαλο πάνω στο μνήμα του.