Τη νέα χρονιά..."Πρέπει και συ, αδερφέ, να το σκεφτείς στο σωματείο σου για να γραφτείς"

Αποχαιρετάμε μια κακή χρονιά και υποδεχόμαστε το 2014 χωρίς να έχει φανεί ακόμα στο βάθος του τούνελ της καπιταλιστικής κρίσης (που τσακίζει τους οικοδόμους και άλλους εργαζόμενους) το… φως της «ανάπτυξης» που μας υπόσχονται οι κυβερνώντες. Ξέρουμε καλά, πως ακόμα και αν κάποτε φανεί, δεν πρόκειται να φωτίσει και να ζεστάνει τις ζωές και τα σπίτια των εργατών. Καμιά «ανάπτυξη» και κανένας «σωτήρας» δεν θα νοιαστεί για μας. Ήρθε ο καιρός να το πάρουμε απόφαση,  να γραφτούμε όλοι στο συνδικάτο μας, να οργανωθούμε, να γίνουμε μια γροθιά και να παλέψουμε για το παρόν και το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας. Το παρακάτω ποίημα το έγραψε ο συνάδελφος οικοδόμος Κ. Μαυρογιώργος  και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ομοσπονδίας μας ΠΑΝΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗ τον  Σεπτέμβρη του 1978.

Νίκος Σκαρτσιάρης (1934-1995) – Άξιος γιος της εργατικής τάξης

Στη φωτογραφία:  12 Απρίλη 1967, ο Νίκος Σκαρτσιάρης, πρόεδρος του «Σωματείου Κτιστών Πάτρας» και εκπρόσωπος των «115 Συνδικαλιστικών Οργανώσεων» στο βήμα της απεργιακής συγκέντρωσης των οικοδόμων στο Αγρίνιο (τελευταία απεργία πριν τη δικτατορία – Βλ. ΕΔΩ).

Ο Νίκος Σκαρτσιάρης ήταν εργάτης οικοδόμος, συνδικαλιστής και στέλεχος του ΚΚΕ, γνωστός στο λαό της Πάτρας, αλλά και ευρύτερα, για την προσφορά και τους αγώνες του στο συνδικαλιστικό και προοδευτικό κίνημα. Γεννήθηκε στο Λάλα του Νομού Ηλείας το 1934 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Από νεαρή ηλικία αναδείχτηκε σε πρωτοπόρο εργάτη και αγωνιστή. Έγινε πασίγνωστος στους εργαζόμενους και το λαό του Νομού Αχαΐας, αλλά και ευρύτερα για τους αγώνες του, την ανθρωπιά του και την πάλη για το δίκιο και την αλήθεια. Σε ηλικία 20 μόλις χρόνων έγινε πρόεδρος του Σωματείου Χτιστών και πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής των Οικοδομικών Σωματείων Αχαΐας μέχρι το πραξικόπημα του 1967.

«Χαζοπροβατίνα!...»

(Φωτ.: Σπύρος. Μελετζής)

Τη νύχτα κοιμάται στο χάνι. Τη μέρα ψάχνει για χαμαλοδουλιές. Μια Κυριακή καθόταν στο κεφαλόσκαλο και μπάλωνε το παντελόνι του. Μιά παρέα χτίστες, κουβαλώντας τα σύνεργά τους, ―σφυριά, μυστριά, σκεπάρνια…― ανέβηκαν την ξύλινη σκάλα και μπήκαν στην ίδια κάμαρα. Ο καθένας έπιασε μιά θέση κι απίθωσε το μπογαλάκι του στο πάτωμα, δίπλα στον τοίχο. Σαν ταχτοποιήθηκαν κι έγινε ησυχία, άρχισαν μια συζήτηση, που πότε άναβε και πότε καταλάγιαζε. Ένας νέος, μελαχρινός, καθαυτό τσιγγάνος, κοντραστάριζε περισότερο απ’ τους άλλους μ’ έναν ψηλό, ξερακιανό, κοψαχείλη, που, όπως έδειχνε το φέρσιμό του, ήταν ο αρχιμάστορας. Κάποια στιγμή τινάχτηκε σαν ελατήριο και φώναξε: «Άλλα μας είπες προτού ξεκινήσουμε κι άλλα μας λες τώρα». Ο Θωμάς άφησε καταγής το παντελόνι, το βελόνι την κλωστή και ζύγωσε.

Η καθιέρωση της άμεσης επικόλλησης των ενσήμων (και μια μικρή... γεύση από το κυνήγι του ένσημου)

Η ασφάλιση των οικοδόμων ήταν πάντα μια «πονεμένη» ιστορία. Όταν τελείωνε το παζάρι για το μεροκάματο, άρχιζε το παζάρι για τα ένσημα. Οι παλιότεροι  συνάδελφοι έχουν να διηγούνται αμέτρητες ιστορίες για το κυνήγι (στην κυριολεξία) του ενσήμου. Μέχρι το 1985 που καθιερώθηκε το σύστημα μηχανογράφησης και άμεσης επικόλλησης που ισχύει ως τις μέρες μας, για να κολλήσει ο οικοδόμος τα ένσημά του περνούσε από σαράντα κύματα…και σχεδόν ποτέ δεν κατάφερνε να τα κολλήσει όλα. Όσοι από μας προλάβαμε, έστω για λίγο, το παλιό σύστημα έχουμε νιώσει καλά στο πετσί μας τι σημαίνει να χάνεις μεροκάματα και να διανύεις μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις για να μαζέψεις ακόμα και ένα ένσημό σου, τη μια να σε κοροϊδεύει ο εργοδότης, να μην τον βρίσκεις, την άλλη να σε κλέβει κλπ.

Οι πρώτες αρχαιρεσίες μετά τη δικτατορία, στο «Σωματείο Οικοδόμων – Χτιστών & Τεχνιτών Μπετού Αγρινίου»

Την Κυριακή 22 Ιούνη του 1975, έγιναν οι πρώτες αρχαιρεσίες στο ιστορικό ταξικό «Σωματείο Οικοδόμων – Χτιστών & Τεχνιτών Μπετού Τριχωνίδος με έδρα το Αγρίνιο» (πλήρης ονομασία). Το σωματείο πριν διαλυθεί από τη δικτατορία το 1967 αριθμούσε 200 μέλη.

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»: Η πρώτη εργατική εφημερίδα στην Ελλάδα (1877)

Πριν από λίγα χρόνια επικρατούσε η αντίληψη πως η σοσιαλιστική προπαγάνδα στην Ελλάδα άρχισε με την εφημερία «ΑΡΔΗΝ» του Πλατ. Δρακούλη. Η γνώμη αυτή δεν είναι σωστή. Πριν από το Δρακούλη υπήρχαν πολλοί σοσιαλιστές στην Ελλάδα που έβγαλαν μάλιστα και εφημερίδες. Μια τέτοια εφημερίδα –ίσως το πρώτο σοσιαλιστικό φύλλο που βγήκε στην Ελλάδα- είναι η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΑΣ - Το σύνθημα των οικοδόμων το 1983, σήμερα πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ!

Όσο θα κυριαρχεί η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστικά παράσιτα και άλλα αρπαχτικά της κοινωνίας, τόσο η ανάγκη για οργάνωση του εργάτη στο σωματείο του θα παραμένει προτεραιότητα. Σήμερα, απέναντι στον οδοστρωτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, στις πολιτικές των μνημονίων, στις «τρόικες» και στις «συμμαχίες» των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, η ανάγκη για οργάνωση του εργάτη στο σωματείο του  και οργανωμένη ταξική πάλη είναι παραπάνω από επείγουσα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν θέλουμε να σταθούμε στα πόδια μας, να αντέξουμε στον πόλεμο που μας έχουν εξαπολύσει τα «αφεντικά»  και να μπορέσουμε στη συνέχεια να αντεπιτεθούμε.